Lokapredikun!

Í tilefni þess að það er sunnudagur ákvað ég að setja hér inn hluta úr lokapredikuninni minni sem var flutt í kapellu HÍ föstudaginn 20. apríl síðastliðinn. Textinn sem að lá undir er úr Lúkasarguðspjalli k. 17.11-19.

"Við getum hér horfið aftur um 2000 ár. Þar sem við erum stödd í þorpi einu á mörkum Galíelu og Samaríu. Þar standa álengdar 10 holdsveikir menn. Einn af þeim er útlendur í landi Ísraels, hann er samverskur. Samverjar voru fyrirlitnir af gyðingum, þeir voru óhreinir. Þessi maður í texta dagsins býr því við tvöfalda menningarlega kúgun. Hann er bæði holdsveikur og Samverji. Hann er algjörlega utangarðs og virðingin fyrir honum sem persónu er engin. Jesús á leið sína um þetta þorp á leið sinni til Jerúsalem en vegurinn sem hann er á, er sá vegur sem leiðir að krossinum og síðar upprisunni og sigrinum frá dauða til lífs.  Þessir menn sem eru utangarðs kalla til Jesú. Þeir hafa þolað virðingaleysi og þjáningar. Þess vegna eru þeir varfærnir, Þeir þora ekki nálægt honum heldur standa álengdar og kalla: “Jesús, meistari miskunna þú oss”. Kraftaverk á sér stað, hinir 10 hljóta líkn. Jesús horfir ekki eingöngu á það sem hrjáir þessa menn, hann er ekki að velta fyrir sér hvað lífsskoðanir þeir hafa valið sér eða hverju þeir trúa,  Hann horfir á persónuna. Hann sér manneskju sem á skilið að lifa mannsæmandi lífi. Hann rífur einangrunina og örvæntinguna sem umlykur líf þessara manna sem hafa staðið við veginn án þess að fólk hafi gefið þeim gaum. Fólkið hefur líklega hraðað sér framhjá þeim til að óhreinkast ekki, til að þurfa ekki að taka á sig þjáninguna sem að þessir menn hafa þurft að takast á við en það er þráin eftir því að njóta þeirrar virðingar sem hver manneskja sem sköpuð er í Guðs mynd á skilið.  Um leið og þessir 10 menn hljóta lækningu gefur Jesús þeim ákveðið frelsi. Þeir eru orðnir heilir á líkama, en lækningin er ekki bundin við líkamann einann. Í kraftaverkinu felst einnig tækifæri til að sálin verði heil. Með því að þiggja felst einnig að geta gefið.  “Hvar eru hinir 9” spyr Jesús þegar aðeins einn snýr til baka til að gefa Guði dýrðina. Aðeins einn þeirra sem er heill orðinn notar gjöf sína, nýtir kraftaverkið til að verða heill á líkama og sál. Í frelsinu sem Jesús hefur gefið hinum 10 felst það val að geta komið til baka og þakkað fyrir það sem hefur verið þegið. Það má vera að í stundargleði hinna níu vegna þess sem hefur átt sér stað,  þá gleymi þeir hreinlega að snúa við og þakka fyrir gjafir sínar. Það er svo merkilegt að það er sá einstaklingur sem að býr við mestu kúgunina sem að snýr við. Kannski er það eitthvað sem að ætti að snerta okkur öll, hvert og eitt. En er þetta bara dæmisaga eða gerum við þetta hvert og eitt á hverjum degi. Þiggjum frelsið og réttindin sem því fylgir en gleymum að réttindunum fylgja skyldur, við gleymum að gefa Guði dýrðina.  Líkt og Jesús sýndi þessum þjáðu mönnum forðum virðingu, leit á þá sem manneskjur, þá er það skylda okkar sem að höfum valið að vera kristin að gera slíkt hið sama. Við trúum á þann Jesú sem gekk um þorpið forðum og leit í augu þessara manna og gaf þeim líf. Nýtt líf og nýtt upphaf sem fólst í því að einangrunin var rofin. Þessir menn þorðu að kalla og þeim var svarað. Þeir sættu sig ekki lengur við það virðingarleysi sem að þeim var sýnt. Þegar þeir mættu Jesú á veginum fengu þeir von um að mennska þeirra yrði reist við á ný.  

Kirkjan okkar í dag á að vera þessi grundvöllur þar sem miskunn Guðs verður virk og um leið og hún verður virk gefum við Guði dýrðina. Við gefum fólki gaum, við sýnum því þá virðingu sem það á skilið, sama hvaðan það kemur. Við eigum að hafa rödd sem berst gegn virðingarleysinu sem ríkir í samfélaginu, við eigum að þora að hafa skoðanir þegar veist er að fólki sem að hefur tekið trú. Fólk sem hefur haft sama kjark og Samverjinn forðum sem sneri við og þakkaði fyrir það sem honum var gefið. Við höfum ákveðnar skyldur sem kristið fólk. Við eigum ekki að samþykkja það þegar veist er að persónu fólks og heilindi þeirra eru dregin í efa, vegna þess að trú þeirra ógnar hlutleysiskröfu efahyggjunnar.  Við eigum að vera óhrædd við það að fara út og boða þennan sannleika sem okkur var gefin þegar við mættum frelsara okkar og hann gaf okkur líf í ljósi trúar. Við eigum að vera óhrædd við að í okkur heyrist.  

Um leið leitumst við, við að mynda samfélag þar sem allir eru velkomnir, til þess að við gefum aldrei það til kynna að Guð blessi bara suma en ekki alla. Það er svo merkilegt að stundum birtist nefnilega trúin þar sem menningarheimar mætast, Guð fer yfir félagsleg, menningarleg og kynþáttabundin mörk til að minna okkur á að náðin er fyrir alla. Stétt, staða, kyn og kynhneigð skipta ekki máli þegar kemur að náð Guðs. 

Þetta er djarft og krefst kjarks, en með þessu fetum við sama veg og Jesús gerði forðum á leið til Jerúsalem. Við meðtökum miskunn hans með þakkargjörð. Í þakkargjörðinni felst að halda áfram því starfi sem hann hóf hér á Jörð. Það er langt í land, kristnir eru langt frá því að tala einni röddu í heiminum í dag, þar sem deilur varðandi skírnarskilning, sakramenntisskilng, hvort vígja megi konur til þjónustu og hvort gefi megi samkynhneigða saman í hjónabönd svo að eitthvað sé nefnt, hamlar því að kirkjan stendur sterk með eina sameiginlega rödd. Innanhúsþrætur eru ekki kirkjunni til góða. Það sundrar henni og hamlar framför hennar í heiminum.  

En djörf og hugrökk kirkja sem þorir, getur mætt öllum þeim gagnrýnisröddum sem á henni dynja vegna þess að hún veit að hún fetar veg sannleikans og lífsins. Það er vegferð kirkju sem sigrar að lokum allar hindranir og nýtur virðingar vegna þess að hún þolir ekki virðingarleysi og persónuníð. Hún vegsamar sköpunina sem er svo óendanlega fjölbreytt og rúmar alla jafnt. Hún er tilbúin að berjast fyrir manneskjunni. Það er það sem á endanum er hið æðsta gildi. Að manneskjan skipti máli. 

Guðspjallið hefur gefið okkur frelsi til að snúa við líkt og Samverjinn forðum, í því frelsi er vonin. Það er ekki ómælanlegt frelsi til að gera allt sem við viljum, vaða áfram án þess að neinar skyldur komi á móti. Í frelsinu sem Jesús gefur okkur felst ferðalag aftur að mörkum Galíleu og Samaríu, þar sem okkur er boðið að leggja við hlustir og opna augun fyrir manneskjunni sem kallar og þráir líf í trú, sama líf og við höfum þegið. Við getum á þann hátt nýtt okkur umbreytandi mátt orðins og sagt við þau sem eru okkur ókunn og eru utangarðs:  Statt upp og far leiðar þinnar, trú þin hefur bjargað þér. Þetta er frelsi trúarinnar!"      

Athugasemdir

[Margrét St Hafsteinsdóttir, 29.4.2007 kl. 16:26]

Frábært, satt og vel skrifað Sunna! Bestu þakkir fyrir.  Nú er kominn predikari frá Hvítasunnusöfnuðinum að reyna að snúa mér. Hann skrifar innlegg við pistilinn minn Bókstafstrúarfólk/Sértrúarsöfnuðir sem skrattinn heldur í skottið á.    Ef þú hefur áhuga kíktu þá við Knús til þín

[Sunna Dóra Möller, 29.4.2007 kl. 16:54]

Takk Margrét. Ég hef fylgst með þessum mönnum sem koma með sinn boðskap inn á síðuna þína og mér finnst þetta eiginlega alveg ótrúlegt hvað skrif þín trufla þá. Það kannski er að koma við þá. Sannleikanum verður hver sárreiðastur!! kveðja, sunna.